Συχνά οι φίλοι με ρωτούν πώς γράφω, από πού έρχεται η “έμπνευση” και πώς τελικά αυτή αποτυπώνεται στο χαρτί. Η στιγμιαία «έμπνευση», που δεν είναι ούτε ακριβώς «στιγμιαία», ούτε ακριβώς «έμπνευση», είναι η πιο δημιουργική, γοητευτική, ερωτική διαδικασία, που μπορεί να προκύψει σε κάποιον.

Ουσιαστικά, είναι ένα παιχνίδι με τις λέξεις, που ξεκινάει κάθε φορά που θα διαβάσεις, θα δεις, θα ακούσεις, θα συζητήσεις ή ακόμα και θα θυμώσεις με κάτι, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον προφορικό λόγο. Και εκεί βρίσκεται όλη η μαγεία.. στη στιγμή, στην αφορμή, στο συνειρμό που αυτή θα γεννήσει. Αυτό είναι “έμπνευση”. Ένα παιχνίδι ανάμεσα στις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις λέξεις. Τόσο απλό. Τόσο πολύπλοκο.

Θα μου πείτε τώρα, και πόσο εύκολο είναι να μπουν όλα αυτά σε μια σειρά και να εκφραστούν γραπτώς; Ναι, αυτό μπορεί πράγματι να μην είναι και τόσο απλό, αν και στην πραγματικότητα πιστεύω, πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα να εκφραζόμαστε μέσω του γραπτού λόγου, αρκεί να το θελήσουμε και να το καλλιεργήσουμε. Για κάποιον πάντως που το γράψιμο αποτελεί μέσο έκφρασης, το μεγαλύτερο ζήτημα δεν είναι αυτό, αλλά το αν ο λόγος του παραμένει επί μακρόν ένας διαρκής μονόλογος με τον εαυτό του ή αν κάποτε εξελίσσεται σε κάποια μορφή διαλόγου με τους άλλους. Γιατί η ανάγκη όλων των ανθρώπων για επικοινωνία με το εξωτερικό περιβάλλον είναι εξίσου σημαντική, είτε χρησιμοποιούν τον γραπτό, είτε τον προφορικό λόγο, με τη διαφορά όμως, ότι, συνήθως, ο γραπτός λόγος καταπνίγεται μέσα σε πανέμορφα χρωματιστά τετράδια…

Φανταστείτε, ποιο θα μπορούσε να είναι το πιο ασφαλές καταφύγιο, για κάποιον που γράφει. Μα το συρτάρι του γραφείου του, φυσικά! Εκεί μέσα μπορεί να παραχώσει το αγαπημένο του notebook, αφού πρωτίστως έχει εκφραστεί όπως του αρέσει και εκτονωθεί, χωρίς ποτέ κανείς να έχει διαβάσει αυτά που έγραψε. Στην πραγματικότητα δε, πολύ σπάνια και ο ίδιος θα ξαναεπιστρέψει στα γραπτά του. Γιατί για κάποιον που το γράψιμο είναι συνεχής μορφή έκφρασης, οι εναλλαγές που προσφέρει η καθημερινότητα – και ειδικά η σύγχρονη – είναι τόσο πολλές, που σπανίως προλαβαίνει να επιστρέψει σε κάτι που έγραψε χθες ή την προηγούμενη εβδομάδα. Και τελικά, όλο αυτό καταντάει να μοιάζει με ένα ημερολόγιο καταγραφής σκέψεων και συναισθημάτων, που επειδή δεν τις διαβάζει κανείς, μετεξελίσσονται σε ατέλειωτους εσωτερικούς μονολόγους.

Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η έμπνευση και το πώς αυτή μεταφέρεται στο χαρτί, αλλά ο χώρος έκφρασης που θα τη φιλοξενήσει. Ένα σπίτι.. μια στέγη που, σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να έχει κοινές αντιλήψεις, στόχους και αισθητική και που ομοίως, θα απευθύνεται σε ένα κοινό με τις αντίστοιχες αναζητήσεις και προβληματισμούς. Και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου απλό, να βρεις έναν τέτοιο χώρο και να τον νιώσεις “δικό σου” και ασφαλή, όπως τα συρτάρια του γραφείου σου. Όταν όμως τον βρεις – αν είσαι τυχερός και τον βρεις – τότε, το παιχνίδι με τις λέξεις παύει να είναι απλά γοητευτικό και γίνεται ερωτεύσιμο. Τότε, το να μοιράζεσαι τις γραπτές σου σκέψεις με τους άλλους, γίνεται το ίδιο απολαυστικό, όπως το να συναντιέσαι και να κουβεντιάζεις με τους φίλους σου. Και φυσικά, όσο πιο απλός, άμεσος και ευθύς είναι ο λόγος σου, τόσο περισσότεροι είναι και εκείνοι που τον διαβάζουν. Γιατί οι άνθρωποι αναζητούν παντού γύρω τους και άλλους ομοίους τους, που σκέφτονται και συναισθάνονται με παρόμοιο τρόπο. Δεν είναι τυχαίο, που τα “κείμενα ψυχής” προσελκύουν το μεγαλύτερο αριθμητικά και ευρύτερο σε τρόπο σκέψης κοινό. Από την άλλη πλευρά, για τον γράφοντα, το να συνδιαλέγεται με ένα κοινό, απαιτεί πρωτίστως να το σέβεται ο ίδιος. Μόνο έτσι δικαιούται να διεκδικήσει και να κατακτήσει αντίστοιχα το σεβασμό των αναγνωστών του.

Ουφ.. τελικά, πολύ δύσκολες οι ισορροπίες! Επειδή όμως οι δικές μου σκέψεις βρήκαν το καταφύγιό τους, ανοίγω πια τα συρτάρια και τα σεντούκια μου και βγάζω από μέσα λέξεις με καρδιές, με δάκρυα, με μαχαίρια και με σπαθιά, με μουσικές, με ανθρωπιά, με αλληλεγγύη, με πολιτισμό… λέξεις που θα σας πονέσουν, θα σας κάνουν να ερωτευθείτε, να μετανιώσετε, να κλάψετε, να θυμώσετε, να σκεφθείτε βαθύτερα, να αλλάξετε ενδεχομένως κάποια πράγματα στη ζωή σας.. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεσμεύομαι να το κάνω πάντα με τον σεβασμό που αξίζει σε σας και στο “καταφύγιό” μου…