Ζώντας μακριά από την ελληνική καθημερινότητα, μερικές φορές δημιουργεί απαιτήσεις η προσδοκίες που δεν τις έχεις ακόμα και στη θεωρητικά τόσο «μπροστά χώρα» που ζεις. Το «μπροστά χώρα» το έβαλα επίτηδες έτσι γιατί ανάλογα με τη χώρα που ζεις σου παίρνει λίγο να το καταλάβεις αλλά κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι καμία χώρα δεν είναι τέλεια.

Τέλος πάντων, για άλλο ξεκίνησα. Χτες διάβαζα στα διαδικτυακά κοινωνικά μέσα τα περί εκλογής προέδρου στη ΝΔ και ναι …παραδέχομαι ότι ο Έλληνας έχει χιούμορ και στις πιο δύσκολες στιγμές του. Εικόνες επεξεργασμένες, στρεβλωμένα σλόγκαν και ατάκες που σε ‘καναν κυριολεκτικά να πέσεις από τη καρέκλα και που δεν μπορούσες από να το πάρεις κι εσύ στη πλάκα τα πάντα μετά από λίγο. Μέχρι που έπεσα σε ένα κείμενο που με σταμάτησε(;), προσγείωσε(;), απότομα. Ο συγκεκριμένος, πολύ νέος άνθρωπος από ότι φαίνεται από τη σελίδα του, έγραφε ότι πήγε να ψηφίσει το πρωί, όσο πιο νωρίς μπορούσε γιατί είχε «πέσει σύρμα» από παντού να ψηφιστεί συγκεκριμένος υποψήφιος και συνέχισε δικαιολογώντας τη πράξη του.

Αυτός ο νέος άνθρωπος για πολύ καιρό υπήρξε ο πιο ακραίος υποστηρικτής συγκεκριμένου ποταμίσιου κόμματος – τουλάχιστον που μπορούσα να δω εγώ – σε σημείο που να μοιάζουν με εικονολατρία οι αναφορές του στον πρόεδρο του κόμματος. Και να τος τώρα να τρέχει πρωί-πρωί να ψηφίσει σε κόμμα που το θεωρούσε ότι έχει ξεπεράσει την ημερομηνία λέξεως του. Δικές του οι λέξεις. Αλλά και πάλι δεν μου έκανε εντύπωση. Με είχαν άλλωστε προετοιμάσει όλοι συμπεριλαμβανομένων και των ΝΔημοκρατών ότι …είπαμε τα μέλη και οι φίλοι αλλά αυτό το οι φίλοι μπορεί να έχει και μια πιο ευρύτερη έννοια.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η συνέχεια στο κείμενο του. Ο Σταύρος αποδείχτηκε ότι δεν τραβάει, δεν θα γίνει πρωθυπουργός και κάποιος πρέπει να σταματήσει τον Τσίπρα από το να καταλάβει με τους Συριζαίους το δημόσιο, γι’ αυτό ας ψηφίσουμε …και ακολουθεί το όνομα το εκλεκτού υποψηφίου. Σε μια και μόνο πρόταση ισοπέδωσε όχι απλά όλο το πολιτικό σύστημα – ποια ιδεολογία και ποιες θέσεις – αλλά και έδειξε ότι το πραγματικό του μέλημα είναι ποιος έχει τα δικά του παιδιά στο δημόσιο. Φαντάζομαι έκφραζε τη επιθυμία του να μπει στο δημόσιο περιμένοντας κάποιο πολιτικό τζίνι να την εκπληρώσει η την ανασφάλεια του γιατί είναι στο δημόσιο και φοβάται ότι θα περάσει σε δεύτερη μοίρα με την εισβολή των Συριζαίων.

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου που μας πέρασε και με όλους να ξέρουν ότι η πρώτη φορά αριστερά είχε περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (όπως έλεγε και ο Αντρέας), η ΝΔ πήρε σχεδόν 1,5 εκατομμύριο ψήφους. Χτες σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της ίδιας της ΝΔ ψήφισαν 400,000, δηλαδή αρκετά λιγότερο από το ένα τρίτο παρόλο ότι η κατάσταση αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να έχει συσπειρώσει την αντιπολίτευση. Παρόλα αυτά ένα ποσοστό – μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία – ήρθε από τους φίλους με την ευρύτερη έννοια. Άρα σε πρώτη ανάγνωση, παρόλη την συμμετοχή τεσσάρων υποψηφίων σε ένα αγώνα χωρίς κανένα οίκτο – παρόλο ότι θεωρητικά ήταν όλοι μια οικογένεια – αυτός που κέρδισε ήταν ο Τσίπρας. Ο Έλληνας θέλει επιτέλους κάποιος να κυβερνήσει κι ας είναι ακόμα κι ο τελευταίος που τους παραπλάνησε με υποσχέσεις.

Αλλά κι αυτός που ψήφισε το έκανε γιατί τα κόμματα εξουσίας έχουν κάνει ιδεολογία τους την ίδια την εξουσία. Υποπτεύομαι (χωρίς να θέλω να γενικολογήσω) ότι κανένας δεν πήγε να ψηφίσει τον Κυριάκο γιατί είναι πιο φιλελεύθερος, τον Τζιτσικώστα γιατί είναι η πιθανή συνέχεια του δόγματος Σαμαρά, τον Μεϊμαράκη γιατί είναι παραδοσιακά Καραμανλικός με ότι σημαίνει αυτό ιδεολογικά ή τον Άδωνι γιατί είναι …ο Άδωνις. Τελικά πήγαν να ψηφίσουν με κριτήριο ποιος έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να γίνει πρωταθλητής μιας και αυτός είναι ο αυτοσκοπός και μην χώσει ο Τσίπρας Συριζαίους στο δημόσιο όπως έκανε ο Αντρέας παλαιότερα και μας χάλασε την ομοιομορφία.

Η σχιζοφρένεια της κατάστασης; Όσο αφορά την άλωση του δημοσίου από τους Συριζαίους έχουν ενωθεί απόλυτα ΝΔημοκράτες και Πασόκοι σε μια φωνή.

Η Ελλάδα του σήμερα είναι σε αριθμούς 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, (ειρωνικά το ίδιο ποσοστό με αυτό που ψήφισε ΝΔ στις τελευταίες εκλογές) δεκάδες χιλιάδες σε κατάσταση εξαθλίωσης και χιλιάδες άστεγοι. Το μέλλον λοιπόν αυτή αυτής της χώρας, – αν θεωρήσουμε ότι το μέλλον κάθε χώρας κρίνεται στη κάλπη – κρίνεται από αυτόν το νέο που χτες φανατικά υποστήριζε τον Ποταμάκι πιστεύοντας ότι θα γίνει πρωθυπουργός, σήμερα υποστηρίζει ΝΔ συνεχίζοντας να έχει σαν ιδεολογία του τη πρωθυπουργική καρέκλα και ο μόνος του φόβος είναι μήπως οι Συριζαίοι καταλάβουν το δημόσιο παραγκωνίζοντας τον.

Τώρα πάμε πάλι από την αρχή κι ας μιλήσουμε για απαιτήσεις και προσδοκίες.